حتما در اطراف شما هستند کسانی که از زندگی خود احساس رضایت نمی کنند و هر وقت که پای صحبت شان می نشینید، فقط از در و دیوار می نالند. اینها به دنیا اخم می کنند و گاهی به آن تهمت هم می زنند! به مشکلات، مثل ابرهای تیره ای نگاه می کنند که بالای سرشان قرار دارد و هیچ گاه رهایشان نمی کند. این افراد که تعدادشان هم بسیار زیاد است، فقط زندگی را به خود سخت گرفته و عزمشان را جزم کرده اند که از کاه، کوه بسازند!

شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشد که چیزهایی را در زندگی امروزتان یافت می کنید که در سال های گذشته آرزویش را داشته اید. در واقع شما به آرزوی گذشته تان رسیده اید اما باز هم فراتر از آن چیزی که هستید را می خواید و قدر لحظه ای که در آن هستید را نمی دانید.

درست است که در جامعه مان اتفاقات قابل انتقاد زیادی رخ می دهد، اما مهم این است که ما با دید مثبت به زندگی و با دیدن خوبی هایی که در کنار این اتفاقات بد می افتد، در خود احساس رضایت به وجود آوریم.

رفاه اجتماعی چیست؟

رفاه اجتماعی تعبیری است معطوف به وضعیت اقتصادی، اجتماعی و سیاسی كه حفظ كرامت انسانی و مسئولیت‌پذیری افراد جامعه، در قبال یكدیگر و ارتقای توانمندی‌ها، از اهداف آن است.

از قرن هیجدهم که جرمی بنتام و دیوید هیوم، رفاه را مترادف با بهره‌مندی یا مطلوبیت و به‌منزله خیر و خوشبختی تعریف كرد، پیگو (1965) آن را «مقوله کمّی قابل اندازه‌گیری با پول و مرتبط با آمال و آرزوهای فرد» در نظر گرفت و سولر (1974) بر «ترجیحات و تمایلات فرد» تاکید نمود. جان راولز (1972) هم رفاه را «عادلانه بودن توزیع منابع» می‌دانست. همچنین فیتز پاتریک رفاه اجتماعی را در معنایی بسیار وسیع در نظر گرفت و آن را «شادكامی، تأمین ترجیحات و نیازها، رهایی و مقایسه‌های نسبی که یك فرد از نظر رفاه خود با دیگران دارد»، تعریف کرد.

با پیدایش تشکل‌های گروهی و کارکردی و ایجاد قوانین و حقوق کار در محیط‌های صنعتی و با هدف تأمین منافع کارگران، در قبال کلیه خطرات انسانی و شغلی، علاوه‌بر نیازهای اولیه، موضوع نیازهای ثانویه و امنیت فردی مطرح شد. در این مرحله، رویکرد رفاه صنعتی، جایگزین رفاه فرد، خانواده و گروه‌های محلی گردید. با پیدایش جوامع مدرن با خصلت شهرنشینی، خانواده هسته‌ای و نظام اقتصادی پیچیده و کلان به‌تدریج نگرش‌های جدید رفاه اجتماعی پدیدار شد.
 
رتبه ایران در سطح رفاه اجتماعی در جهان

بر اساس آمارهای منتشر شده توسط موسسه لگاتوم در سال ۲۰۱۴ مشخص شده که مردم کشورهای جهان درچه سطحی از رفاه اجتماعی قرار دارند و کدام کشورها درجه بالایی از رفاه اجتماعی را برای شهروندان خود فراهم کرده اند.

موسسه لگاتوم هر سال رتبه بندی معتبری را درباره رفاه اجتماعی و شاخصه های مربوط به آن ارائه می دهد. این رتبه‌بندی در هشت زیرمجموعه اقتصاد، حکومت، آموزش، بهداشت، امنیت، آزادی فردی، سرمایه اجتماعی و فرصت شغلی تدوین می شود.  

تصویر زیر بیانگر رتبه بندی کشورها بر اساس رنگ است. سبز؛ بسیار خوب، زرد؛ خوب، نارنجی؛ متوسط و قرمز؛ بد را نشان می دهد.

 

جدول زیر نشاندهنده وضعیت ۱۰ کشور اول لیست است؛
 

 

 
همانطور که در عکس مشاهده می کنید، نروژ در صدر این فهرست قرار گرفته و بهترین سطح رفاه اجتماعی را دارا است. کشورهای سوییس، نیوزلند، دانمارک، کانادا و سوئد نیز بعد از نروژ به ترتیب در رتبه‌های دوم تا ششم جای دارند. استرالیا، فنلاند، هلند و امریکا نیز هفتم تا دهم هستند.  

ایران در این رتبه بندی که بین 154 کشور دنیا انجام شده، در رتبه 107 بوده و همانطور که در نقشه مشخص شده است، در محدوده متوسط قرار دارد. هر چند رتبه کشورمان از لحاظ سطح رفاهی رتبه ایده آلی نبوده اما در حالت خوش بینانه ای می توان گفت که نسبت به 47 کشور دیگر از سطح رفاه اجتماعی بهتری برخوردار هستیم. حتی می توانیم از این بابت خوشحال باشیم که در آن 47 کشور دیگر که رتبه کمتری از لحاظ سطح رفاهی دارند، متولد نشده ایم.

راه حل چیست؟

شاید شرایط زندگی هر کدام از ما طوری نباشد که دلمان می خواهد، اما شرایط قابل انتقادی که در اطرفمان وجود دارد تنها با تفاوت نگرش ما قابل تغییر است.

این روزها گرانی و تورم، نبود شغل و هزاران مسئله دیگری وجود دارد که به آنها فکر کنیم و موجب نارضایتی ما از زندگی شود. درست است که بخش اعظمی از رفع این معضل ها مربوط مسئولان کشور بوده اما سهم ما برای برداشتن حجم بزرگی از این دغدغه ها این است که تنها به مشکلاتی که در اطراف مان اتفاق می افتد، نپردازیم و موارد مثبتی را که در طی زندگی کسب کرده ایم در نظر بگیریم.

همه ما گذشته ای را پشت سر گذاشته ایم و آینده ای را پیش رو داریم؛ گذشته ای که از دست رفته است و آینده ای که از آن چیز زیادی نمی دانیم. همه ما چون انسان هستیم و به ناچار، نواقصی داریم، در طول زندگی، احساس ناکامی و درماندگی را تجربه می کنیم. بزرگ تر که می شویم به این نتیجه می رسیم که لزوما امکان دستیابی فوری به تمامی امیال و آرزوهایمان وجود ندارد. مشکلات و سختی ها در زندگی برای همه انسان ها به وجود می آید. اما خوب است که به جای آه و ناله سر دادن با دیدگاهی روشن و دقیق، آن را شکافته و در پی حل آن باشیم